නිසල සඳ නැති අහස් තලයේ
තනිව පෑයූ පුංච් ත‍රු කැටයේ
නුඹ යදින සඳ උදා නොම වේ නම්
හැකි ලෙසින් නුඔ තනිව හිනැහීයන්

අඳුර පිරි ලොව එකඑ කරන‍ට
සඳ එලිය මෙන් නොහැකි වූව ද
නිවි නිවී දිලෙනා නුඹේ රැස්
කණ මැදිරි එලි ‍ලෙසින් දිස්වී
පුංචි උන්වත හිනා පුබු දා නම්
දිරි සිතින් නුඹ සදා සැනසීයන්

කන්දට නොවැටහෙයි නිල් දියෙහි සීතල
උල්පත තිබෙන්නේ කඳුවැටිය පාමුල
ලෝකය සුවඳ කළ මුත් දිවා රෑ කල
නා ගහ දන්නෙ නැහැ දෙන සුවඳ නා මල

මා කඳුරේ ගුණවර්ධන කවිඳු

සිත් ගත් ජන ගී

වනෙත් ගිඡිදාය සිටියොත් වැන සේ ය
ළිදෙත් පනිඳාය බැස්සොත් ඌ කා ය
අතකින් කරවැලකි අතකින් දඬු බෑ ය
මරණ තුනක් ඇති මිනිසෙක් පැණි කෑ ය

කාහටත් වර දී
ඉන් දොස් කීම වැර දී
මා හට නොවර දී
කියන අයහට නිතර වර දී

පතල කල අසනු මැන මිතුරන්ගෙ ගතී
දෙපොළ තද වෙලා මට ගැලවුමක් නැතී
කොතළ වල වතුර අඩු කුලට නොම දෙතී
බතල කොළ කටින් සිටුවන්නට දනිතී