කාලය

අරුම වූ මේ දිවි මගේ

විශ්මයකි ගෙවෙනා

කාලයයි නමි දී ඇතත්

සිතා ගත නොහෙනා.....

බෝහෝ මිතුරන් අපට මුණගස්වා....

නැවත අප සැම දුරස් කරනා...

විටෙක සොඳුරුව විටෙක රුදුරුව

අප සමඟ සිටිනා...

සොබා මව්ගේ අනගි නිමවු ම

කාලය ද සිතෙනා...

කිරි බබලන හඳඑලියේ

දිලිසි දිලිසි සුදට සුදේ

බොදු දන මන සනසා ලන

කිරි වෙහෙරයි

මේ මිතුරේ

වැස්ස

උදේ ඉදන් අඳුරු කරලා
මහ දවාලේ ඇදන් වැටුන
මොර සූරන වැස්ස වගෙයි
හැමදාමත් රණ්ඩු කරලා
මගෙන් දුරස් වී ගිය
නුඹ...

තනිකම

මේ සුපසන් සැන්දෑවේ
ඇයි නුඹ නාවේ....
මගේ හිතේ ඉපදුන කවි
ගොළු වී ගිය නිමේෂයේ ....
ඈත දුරට පාර දිගේ
මා නෙතු ඉගිලේ........

කියා ගන්න නොහැකි වදන්
මුව තුල‍ ගොළු වේ.....
දුරකතනය දැන් හඩයි ද
දෙසවන් යොමු වේ.......

පාළු හිතක නෙක පතුමන්
ගිලි‍හී නෙතු කදුළු පිරෙන...
සෝබර මේ සැන්දෑවත්
හරිම දුක්බරයි.

මිතුරු දම

මිනිසුනේ

මන්ද මෙලෙසින්

සෙනහෙ දමකින්

බැඳී සිටිනට

නොහැක්කේ..

නොදුටු හිතවත

ඔබ කතා කළේ දින දෙකයි තුනයි

ඒ කියූ කතා මගෙ හිතට බරයි

හිත නැගුන හීන ගොඩ අහස උසයි

ඔබ යන්න ගිහින් මගෙ හිතට දුකයි.

ගාන්ධර්වයානෙණි...

ගීතයක් ඇසුවාට
දැනන් උන්නේ නෑ මං
කවදාවත්ම
ගී ගයන්නන් වයන්නන්
මේ තරම් පෙම් කරන බව
එයට....

මා නොදුටු ලොව
දකින්නට
දෑස් පාදා....
ජීවිතේ රස විඳින්නට
යන්තමට කියා දී
අතරමං කොට දමා
වෙන් ව ගිය ඔබ,

ජීවන ගීතය ගයනු ඇති
හෙට...
බලා ඉමි මම
හැකිවේද මටත්
රස විඳින්නට
ඔබේ ගීතය...