සිහින් සුළඟක් ලෙසින්
ඔබේ හඩ මුමුණද්දි
සවන වැකෙනා වදන්
හදවතෙහි රැව්දෙද් දි
නොසිතුවෙමි මේ ලෙසින්
තනිකමම තිළිණ ෙකාට
නික්ම යාචියි විගස.....
රුදුරු යුධ බිමේ වුව
සිහින් ස්වරයෙන් නිබඳ
ගැඹුරු හඩ අවදි කොට
වදන් වැල් අමුණද්දි
අසා සිටියෙමි තුටින්
උවසියක ලෙසින් මම.....
නොම දැනුනි මා සිතට
නුඹ අසල පුපුරණා
මෝටාර්, ආටිලරි
මේ තරම් දුක් ගඟක්
රැගෙන ඒ යැයි සැනින්
කෙලෙස නිහඩව ගියෙ ද
සිතමි මම නිරතුරැව..
මරණයේ කුරිරැ බව
අත් වින්ද නුඹ නොවේ
ජීවිතය මැරි මැරී....
දහස් වර උපදිනා
මම විදිමි...
කටුක බව
නුඹ නොමැති මේ ලොවේ...
No comments:
Post a Comment